6 Şubat depremlerinin ikinci yılında, DEM Parti Eş Genel Başkanı Hatimoğulları’ndan açıklama
6 Şubat Sarsıntılarının ikinci yılında DEM Parti Eş Genel Lideri Tülay Hatimoğulları ve beraberindeki heyet, Hatay’daki anma merasimlerine katıldı. Hatimoğulları, burada yaptığı konuşmada şunları kaydetti:
“İki sene evvel bu gece sabaha karşı Hatay’da, Maraş’ta, Adıyaman’da, Malatya’da on bir vilayetimizde hayat durdu. On bir ilimiz tabandan gelen bir sarsıntıyla büyük bir yıkım yaşadı. Kentlerimiz yalnız bırakıldı. Bizler zelzelede o göçüklerin altındayken ‘sesimi duyan var mı?’ Sesini aslında herkes duyuyordu. Lakin devlet duymazdan geldi bizi. Biz birbirimizin sesini duyduk. Birbirimizin yarasını sarmaya çalıştık. Biz kıt imkanlarımızla bulduğumuz kürekle kazmayla akrabalarımızı, arkadaşlarımızı, komşularımızı canlarımızı kurtarmaya çalıştık. Lakin bu kadarını yapabildik.
“DEPREM BÖLGELERİ KOCAMAN BİR ŞANTİYEYE DÖNMÜŞ”
O gün kepçeler gelmedi. O gün hiltiler yoktu. Lakin ortadan kısa bir vakit geçtikten sonra enkaz kaldırmak için ihaleye çıktılar ve birden yandaş müteahhit şirketlerin iş makinelerini gördük, zelzele bölgesinin dört bir yanında. O kepçeler o gün gelseydi biz bu kadar canımızı kaybetmezdik. Bizler şahsen arama kurtarma çalışmalarına katıldık. Bir kepçenin neleri kurtarabileceğini, kaç canı kurtarabileceğini gözlerimizle gördük. O gün bir seferberlik ilan edilseydi, o gün kışlalardan askerleri çıkarıp ‘gidin halka yardım edin’ denseydi, müsaade verilseydi askerin çıkmasına bunlar yaşanmazdı. O gün Türkiye’de o beş firmanın kepçeleri buralara gelseydi bizler bu kadar ölmeyecektik. İşte bizim canımızı yakan, bizleri kahreden hususlardan birisi budur. Devlet bizi yalnız bıraktı. Vefata terk etti. Günler sonra gelebildiler buralara. O da gelebildiler mi? Farklı bir soru işareti. Ortadan iki yıl geçti, dışarıdan gelen bedelli dostlarımız bizleri yalnız bırakmadılar. Birinci günde yalnız bırakmadılar, bugün de yalnız bırakmadılar. Hepiniz görüyorsunuz kıymetli dostlar. Burası kocaman bir şantiyeye dönmüş. Sarsıntı bölgeleri kocaman bir şantiyeye dönmüş. Hatay apaçık ve bariz bir biçimde ayrımcılığa maruz kalmış.
“İKİ SENE SONRA DEPREMZEDEYİ YENİDEN CANLI DİRİ MEVTE MAHKUM ETMİŞ”
Denetim yapmayan, konutları denetlemeyen, insanları bile bile vefata terk eden, düzmece imar aflarıyla insanları vefata terk eden anlayış artık de iki sene sonra depremzedeyi tekrar aslında canlı diri vefata mahkum etmiş. Beşerler hala iki yıl geçtiği halde konteynerlarda 21 metre kareye hayatlarını sığdırmaya çalışıyor. Bayanlar bunun en ağır bedelini ödüyor. 21 metre kareye bir ailenin, çocukların ömrünü sığdırmaya çalışıyorlar. Ve hala beşerler çok değerli oranda konteyner kentte yaşıyorlar. Bizlere, depremzedelere müşteri gözüyle bakan bu iktidar yine yok. İki sene geçti ortadan tekrar yok ve buradan biz iktidara, merkezi hükümete sesleniyoruz. Bir an evvel konutlar yapılmalı, bitirilmeli ve bir an evvel buradaki insanların konutlarına kavuşması sağlanmalı. Beşerler yaşama tutunmak için dört elle sarıldılar. dışarıdan gelen toplumsal dayanışma ağlarının verdiği katkılarla ayakta durmaya çalıştılar. Hala bu moralle bizler bize uzatılmış o kolu bizler tutarak burada yaşamaya çalıştık. Hayatta kalmaya çalıştık. Ve biz hiçbir vakit bu yaşadıklarımızı unutmayalım unutturmayalım. Cenazelerde yaygın bir kelam vardır, ‘Allah bu acıları size unutturmasın’. Ben bir gün sordum, ‘Acıları niçin unutmayalım ki? Acılar içinde mi yaşayalım? Acıları unutmak daha uygun değil midir?’ diye. Meğerse ki bu kelamın manası şuymuş, daha beterini yaşamayın ki bu acı kalsın yalnızca aklımızda. Ancak biz her seferinde daha büyük bir acı yaşıyoruz. Gölcük sarsıntısından, Van zelzelesinden sonra Maraş, Antakya sarsıntısını yaşadık ve daha büyük bir acı yaşadık bizler. Bizler bu hüznü unutmak istemiyoruz. Bizler bu hüznü unutmayacağız, unutturmayacağız ki daha çok canımız yanmasın. Biz gitmedik, biz buradayız ve sizlere kelamımız olsun ki bizler bu kenti Yüzyıllar boyunca birçok medeniyetlere beşiklik etmiş bu tarihi kenti ve bütün kentlerimizi sevgiden tuğlalarla daima bir arada öreceğiz. Kendimizi, kentimizi ve ömrümüzü tekrar inşa edeceğiz.”
