İYİ Parti Genel Lideri Müsavat Dervişoğlu, “Horasan’dan Balkanlar’a Avrasya Alevi – Bektaşi İnanç Liderleri Buluşması”nda konuştu.
Cemevi probleminin artık bir sonuca erdirilmesi gerektiğini vurgulayan Dervişoğlu, “Yaşayanın duasına, mevtaların huzuruna yorum yapıp ahkam kesmek kimsenin haddine değildir” dedi. “Türkiye laik bir devletse, o laikliğin gerekleri bellidir” diyen Dervişoğlu, “Diyanet İşleri Başkanlığı’na düşen de birebir biçimde diyanet işlerini koordine etmesidir. Uyum demek, yönlendirme ve güdüleme, hele had bildirme hiç değildir. Diyanet İşleri Başkanlığı’nı, Cumhuriyet’e her daim sadakatla bağlı kalmış Alevi-Bektaşi ocaklarına yaklaşımını, acilen gözden geçirmesi için buradan uyarıyorum.” tabirlerini kullandı.
İŞTE DERVİŞOĞLU’NUN KONUŞMASI:
Canlar, yarenler, dostlar, erenler.
Öncelikle bilmenizi isterim ki,
Size söyleyeceklerim ne afaki laflar,
Ne de samimi olmayan güzellemelerdir.
Burada, çok kıymetli isimlerin,
İnanç, ilim ve gönül erlerinin ortasındayım.
O yüzden büyük bir iç huzuruyla konuşuyorum.
Karşımda duran sizler,
Asya’dan Anadolu’ya uzanan yolumuzun, silinmeyen ayak izlerisiniz.
Yankısı devam eden seslerisiniz.
Ne keyifli ki beni de bu ceme davet ettiniz, ortak ettiniz.
Hepinize başka farklı teşekkür ediyor,
Sevgi, hürmet ve muhabbetlerimle selamlıyorum.
Biliriz ki, atasını, örfünü ve inancını bırakanları tarih de bırakır, toprak da bırakır.
Bugün Anadolu’da varsak, bu toprağı ekiyor, yaşıyor, vatan biliyorsak,
Ve emr-i hakk vaki olduğunda altına girmeye talipsek, o yüksek şuuru yaşatanların, yani sizin sayenizdedir.
Horasan’dan Balkanlara kadar asırlardır kurduğumuz köprüler,
Halen, her şeye karşın ayaktaysa,
Bu en başta gönül erlerimizin yapıtıdır.
Bugün, maalesef, bize ayrımlardan ayrım beğendiriyorlar.
Kavgalardan hengame, kutuplaşmadan kutuplaşma çıkarıyorlar.
Günü gelir, her sıkıntı sineye çekilebilir.
Ama bundan daha büyük kederimizin olmadığını düşünüyorum.
Çünkü burada, başta Hünkar Hacı Bektaş-ı Veli olmak üzere,
Nice erenlerin, irfan kutuplarının el verdiği sizlerin ortasında,
Af buyurun, hepimize bunu reva görülenlerden ikrah ediyorum.
İkrah ediyorum zira,
İnanç inançla, fikir fikirle, lisan lisanla;
Hatta kent kentle, mahalle mahalleyle hengame etsin istiyorlar.
Bu insanlığa kasıttır.
Bu birliğe, beraberliğe, kardeşliğe ve Cumhuriyet’e düşmanlıktır.
Bize ayırmadan sevmeyi, kucaklamayı vaaz eden bir inancımız var.
Bize, ayırmadan, bölmeden, birlikte yaşama imkanı sunan bir Cumhuriyetimiz var.
Size, Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türk halkına,
Türk milletinin fertlerine,
Bir fazilet olarak, Büyük Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet’in her birimiz için kıymetini bedelini anlatmaya da gelmedim.
Çünkü siz bu Cumhuriyet’in gerçek sahibi ve onu inşa eden iradenin temel taşlarısınız.
Ancak bugün öylesine acı bir gerçekle karşı karşıyayız ki,
Her fırsatta Cumhuriyet’in faziletlerini hatırlatmak ihtiyacındayız.
Bir olmanın, iri olmanın, canlı olmanın tembihini, kelamdan harekete geçirmek zorundayız.
Ya Cumhuriyet’in hür fertleri olarak birlik beraberlik içinde yaşayacağız,
Ya da yabancı senaryo ve ajandaların objesi haline gelip,
Kendi içimizde bölünüp parçalanacağız.
Ya tarihi eğip bükenler tarafından, susturulacak,
Ya da daha önce nasıl buna karşı durduysak, tekrar o denli karşı duracağız.
Ama açıkça belirtmek isterim ki;
Bu çabayı, derdim, derdindir diyerek,
Meselen, problemimdir diyerek yapacağız.
Ceylanı aslanla dost kılabilen bilgeliğin bize gösterdiği yol da budur.
Tarihimizde bundan daha ağır vakitler da vardı.
Bir olup atlattık.
Söndü sanılan ocağımız,
Cihanın her yerinde her daim çoğalabildi.
Yine yapabileceğimizi biliyoruz.
Bugün yeniden bir yol kavşağındayız.
Bu günleri de aşacağımızı biliyoruz.
Gelecekten ümit var olmamızın en büyük sebebi, tarihin kaydettiği gerçeklerdir.
Türkistan’dan, güneş ülkesinden geldi cetlerimiz.
Horasan’dan Anadolu’ya,
Anadolu’dan Balkanlar’a,
İlmi, irfanı, edebi yaydılar.
Erenler, babalar, alpler, dedeler
Burayı yurt edinirken Türk’ün güneşinin parıltısını yaydılar.
Geyikli Baba, Kumral Abdâl, Abdâl Musa, Abdâl Murad, Sarı Saltuk, Taptuk Emre ve daha niceleri…
Her biri bu topraklarda, farklı yerlerde tıpkı inancı, tıpkı irfanı anlatıp,
İnsanı toprak üzere işleyip, gönülleri cezbedip, kalplerde silinmez izler bırakmışlardır.
Böyle bu türlü bu mümbit topraklar bize vatan olmuştur.
Horasan’da Türkistan’da yoğrulan irfan ve kültür,
Baba erenler vasıtasıyla Anadolu’da sağlam bir temel kurmuş,
Kurduğumuz otağın yıkılmaz ana direğini çatmıştır.
Horasan’daki erenlerin alplerin piri Hoca Ahmet Yesevi,
Yetiştirdiği talebeleriyle Anadolu’nun her bir yerinde
Nice ocaklar uyandırmaya muvaffak olmuşlardır.
Yıkım dört nala gelip, dört yanı kuşatırken,
İnsanların yüreklerini saran kaygıyı,
Horasan erenleri, yüksek bir iman ve kararlılıkla gönüllere dokunarak ferahlatmış, Türklüğe ve insanlığa umut olmuştur.
Onlar, bizlerin manevi yol göstericileri,
Karanlığın çöktüğü vakitlerde, kutup yıldızımız olmuşlardır.
Bu erenlerin ulusu, pîri, serçeşmesi
Hoca Ahmet Yesevi’nin halifesi,
Dervişlerin dervişi, gönüllerin sultanı
Hünkar Hacı Bektaş-ı Veli hazretleridir.
Yalnızca Müslümanlar ve Türkler değil
Onun nazarının değdiği farklı inançlardan herkes,
Ondan ve onun irfanından nasiplenmiş ve etkilenmiştir.
Öyle ki yakıp yıkan ordulardan kimisinin bile kalbini fethedip hakikate yöneltmiştir.
Bugün bu toprakları yurt biliyorsak, bunda,
Hünkar’ın hissesi büyüktür.
Hacı Bektaş Veli’nin yaşadığı periyot Anadolu’sunda,
Farklı inançlar ve kültürler bir ortadaydı.
Ama istilanın korkusu her yanı sarmıştı.
O, bu aksiliklere karşı,
Ancak birlik berberlik içinde yaşamayla baş edilebileceğine inanmış,
Ve farklılıklara karşı kuşatıcı bir tavrı unsur edinmişti.
Dinî inanışların ve kültürlerin çeşitliliğini bir zenginlik olarak görmüş,
Ve insanların birbirlerine hürmet göstermesi,
Hoşgörülü olması ve birlikte barış içinde yaşamasını öğütlemişti.
Bu yalnızca bir öğüt değil, insan olmanın ve birlikte yaşamanın kaidelerini belirleyen bir yol göstericilikti.
İnsanoğlunun huzuru ve dünyanın barışı için ettiği o kelama bugün o kadar muhtaçlığımız var ki.
Ne diyor Hünkar;
“Hiçbir milleti ve insanı ayıplamayınız.”
Anadolu’ya ışık olan,
Söz ve gönül mülkünün sultanı olan Hacı Bektaş-ı Veli, karşılıksız sevgi, müsamaha ve saygıyı,
Tüm insanlığın ortak vasfı görmüştür.
O, barış, dostluk ve temel kıymetler üzerine oturtulmuş bir sevgi anlayışıyla,
Milletimizin bağlı olduğu ve milletimizi bağlı tutan temel kıymetler içinde,
Bugün de yaşamaya devam etmektedir.
Hacı Bektaş-ı Veli, “Mertebe ve makam yoktur, dostun gönlünden başka” diyerek,
İnsan ve dost sevgisinin her türlü makamın üstünde olduğunu belirtmiştir.
Hacı Bektaş Veli gönülleri fethederek,
Anadolu’da insanı beşerden ayırmadan, hor görmeden, ötekileştirmeden,
Birlik, sevgi ve kardeşlik içinde yaşayabilmemin mümkün olduğunu öğretmiştir.
İşte bu yüzden Hünkar’dır.
Bu yüzden büyüktür.
Bu yüzden her birimizin serçeşmesidir.
Bu yüzden, hangi dinden, hangi mezhepten olursa olsun, herkesin hürmetle yad ettiği bir uludur.
Ne keyifli onun yolundan yürüyene.
Ne keyifli onun edebiyle terbiye olup, erkanını hayatının temeli kabul edenlere.
Kahrolduğum şey odur ki;
Bugün bizden sökülüp alınmaya çalışılan,
Yol, erkan ve edeptir!
O gönüller sultanının öğrettikleridir.
Bugün kötülüklerini hâkim kılmak isteyenlerin
Susturup yok etmek istedikleri aslında bu inanç ve bu bilgeliktir.
Yolu Hünkar’ın yolu olan
Canlar, erenler, dedeler, gönül dostlarım;
Hünkar Hacı Bektaş’ın öğrettiği ile Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet’in amacı birebirdir.
Çünkü Cumhuriyet, fazilettir.
Kimsesizlerin kimsesidir.
Cumhuriyet, biz olmaktır.
Cumhuriyet, bir olmaktır, iri olmaktır, canlı olmaktır.
Cumhuriyet ise demokrasi ile taçlanır.
Kâmil bir demokrasi, lakin hakların seve seve paylaşılabildiği yerde olur.
Yaşamından mutlu olmayanlar ne kadar azsa,
Demokrasi o ölçüde güçlüdür.
Demokrasinin ayırıcı niteliği, seçim sonucu oluşmuş çoğunluk idaresi değil,
Çoğunluğun iradesine rağmen,
Bireysel, siyasal ve toplumsal hakların teminat altına alınmış olmasıdır.
En başta söyledim, derdiniz derdimdir diye.
Kimsenin bu ocakların ışığını karartmaya,
Ateşini söndürmeye dönük niyetlerine müsaade etmeyiz!
Anadolu’yu irfanıyla sağaltmış bu ocaklara, kimseyi hor baktırmayız, hor gördürmeyiz!
Bunca yıldır devam eden haklı sitemlerin artık bir sonuca varması elzemdir.
Nasihatlerine en çok muhtaç olduğumuz bu lisanların bugün feryat ediyor olması,
Hepimize, bu vatana, Anadolu’ya, örfümüze açılan yaradır.
Devleti yönetim edenlerin hem insanlığa hem de vatandaşlarına karşı vazifesi belirlidir.
İnançların sorgulanması, haşa huzurdan, “vardır, yoktur” üzere ahkam kesilmesi,
Hele de Türk’ün varoluşuna böylesine mündemiç bir iman ve irfan haresinin,
Huzursuz ve mutsuz edilmesi kabul edilemez.
Türkiye’de cemevi sorunu artık bir sonuca ermelidir.
Yaşayanın duasına, mevtaların huzuruna yorum yapmak kimseye düşmez.
Türkiye laik bir devletse, o laikliğin gerekleri aşikardır.
Diyanet İşleri Başkanlığı’na düşen de tıpkı halde “diyanet” işlerini koordine etmesidir.
Koordinasyon demek, yönlendirme ve güdüleme, hele had bildirme hiç değildir.
Cumhuriyet’e her daim sadakatla bağlı kalmış,
Bizzat harcını karmış Alevi-Bektaşi ocaklarına yaklaşımını,
İvedilikle gözden geçirmesi gerekir diye Diyanet İşleri Başkanlığı’nı buradan uyarıyorum.
Buradan hareketle,
Aleviliğin, yalnızca folklorik, kültürel bir etkinlikmiş üzere ele alınması da asla kabul edilemez.
İktidar kurumsal düzenlemeler yaparken,
Kaş yapayım derken göz çıkarmaktan,
Yahut laf olsun beri gelsin diye hareket etmekten geri durmalıdır.
Ezcümle, zorla hoşluk olmaz.
Dinde zorlama olmaz.
Kimse, zoru bir mecburilik üzere dayatarak bir yere varamaz.
Asırlardır akan suları ne kurutmaya ne de yolunu kesmeye kimsenin gücü yetmez.
Öyleyse, o sular yatağında rahatça akmalı,
O ocaklar, Anadolu’yu gönlünce aydınlatmalıdır.
Kul Fakır’ın dediği üzere,
“İyiler, düzgünlüğü güder.
Azgınlar, eğriye sarfiyat.
İşleği, Şimir’den beter,
Ben müminim dese gerek!”
Bizler bilcümle o güzelliği gütmeye devam edeceğiz,
Dilerim daima birlikte, el ele yürüyeceğimiz bu yolda;
Ali üzere gözü pek olalım.
Horasan harcımız, hızır yoldaşımız olsun!
Hepinizi sevgi ve hürmetlerimle selamlıyorum.
Canlar, yarenler, dostlar, erenler.
Öncelikle bilmenizi isterim ki,
Size söyleyeceklerim ne afaki laflar,
Ne de samimi olmayan güzellemelerdir.
Burada, çok bedelli isimlerin,
İnanç, ilim ve gönül erlerinin ortasındayım.
O yüzden büyük bir iç huzuruyla konuşuyorum.
Karşımda duran sizler,
Asya’dan Anadolu’ya uzanan yolumuzun, silinmeyen ayak izlerisiniz.
Yankısı devam eden seslerisiniz.
Ne keyifli ki beni de bu ceme davet ettiniz, ortak ettiniz.
Hepinize farklı başka teşekkür ediyor,
Sevgi, hürmet ve muhabbetlerimle selamlıyorum.
Biliriz ki, atasını, örfünü ve inancını bırakanları tarih de bırakır, toprak da bırakır.
Bugün Anadolu’da varsak, bu toprağı ekiyor, yaşıyor, vatan biliyorsak,
Ve emr-i hakk vaki olduğunda altına girmeye talipsek, o yüksek şuuru yaşatanların, yani sizin sayenizdedir.
Horasan’dan Balkanlara kadar asırlardır kurduğumuz köprüler,
Halen, her şeye karşın ayaktaysa,
Bu en başta gönül erlerimizin yapıtıdır.
Bugün, maalesef, bize ayrımlardan ayrım beğendiriyorlar.
Kavgalardan hengame, kutuplaşmadan kutuplaşma çıkarıyorlar.
Günü gelir, her sıkıntı sineye çekilebilir.
Ama bundan daha büyük sıkıntımızın olmadığını düşünüyorum.
Çünkü burada, başta Hünkar Hacı Bektaş-ı Veli olmak üzere,
Nice erenlerin, irfan kutuplarının el verdiği sizlerin ortasında,
Af buyurun, hepimize bunu reva görülenlerden ikrah ediyorum.
İkrah ediyorum zira,
İnanç inançla, fikir fikirle, lisan lisanla;
Hatta kent kentle, mahalle mahalleyle arbede etsin istiyorlar.
Bu insanlığa kasıttır.
Bu birliğe, beraberliğe, kardeşliğe ve Cumhuriyet’e düşmanlıktır.
Bize ayırmadan sevmeyi, kucaklamayı vaaz eden bir inancımız var.
Bize, ayırmadan, bölmeden, birlikte yaşama imkanı sunan bir Cumhuriyetimiz var.
Size, Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türk halkına,
Türk milletinin fertlerine,
Bir fazilet olarak, Büyük Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet’in her birimiz için ehemmiyetini kıymetini anlatmaya da gelmedim.
Çünkü siz bu Cumhuriyet’in gerçek sahibi ve onu inşa eden iradenin temel taşlarısınız.
Ancak bugün öylesine acı bir gerçekle karşı karşıyayız ki,
Her fırsatta Cumhuriyet’in faziletlerini hatırlatmak ihtiyacındayız.
Bir olmanın, iri olmanın, canlı olmanın tembihini, kelamdan harekete geçirmek zorundayız.
Ya Cumhuriyet’in hür fertleri olarak birlik beraberlik içinde yaşayacağız,
Ya da yabancı senaryo ve ajandaların objesi haline gelip,
Kendi içimizde bölünüp parçalanacağız.
Ya tarihi eğip bükenler tarafından, susturulacak,
Ya da daha önce nasıl buna karşı durduysak, yeniden o denli karşı duracağız.
Ama açıkça belirtmek isterim ki;
Bu çabayı, derdim, derdindir diyerek,
Meselen, problemimdir diyerek yapacağız.
Ceylanı aslanla dost kılabilen bilgeliğin bize gösterdiği yol da budur.
Tarihimizde bundan daha ağır vakitler da vardı.
Bir olup atlattık.
Söndü sanılan ocağımız,
Cihanın her yerinde her daim çoğalabildi.
Yine yapabileceğimizi biliyoruz.
Bugün yeniden bir yol kavşağındayız.
Bu günleri de aşacağımızı biliyoruz.
Gelecekten ümit var olmamızın en büyük sebebi, tarihin kaydettiği gerçeklerdir.
Türkistan’dan, güneş ülkesinden geldi cetlerimiz.
Horasan’dan Anadolu’ya,
Anadolu’dan Balkanlar’a,
İlmi, irfanı, edebi yaydılar.
Erenler, babalar, alpler, dedeler
Burayı yurt edinirken Türk’ün güneşinin parıltısını yaydılar.
Geyikli Baba, Kumral Abdâl, Abdâl Musa, Abdâl Murad, Sarı Saltuk, Taptuk Emre ve daha niceleri…
Her biri bu topraklarda, farklı yerlerde tıpkı inancı, tıpkı irfanı anlatıp,
İnsanı toprak üzere işleyip, gönülleri cezbedip, kalplerde silinmez izler bırakmışlardır.
Böyle bu türlü bu mümbit topraklar bize vatan olmuştur.
Horasan’da Türkistan’da yoğrulan irfan ve kültür,
Baba erenler vasıtasıyla Anadolu’da sağlam bir temel kurmuş,
Kurduğumuz otağın yıkılmaz ana direğini çatmıştır.
Horasan’daki erenlerin alplerin piri Hoca Ahmet Yesevi,
Yetiştirdiği talebeleriyle Anadolu’nun her bir yerinde
Nice ocaklar uyandırmaya muvaffak olmuşlardır.
Yıkım dört nala gelip, dört yanı kuşatırken,
İnsanların yüreklerini saran endişeyi,
Horasan erenleri, yüksek bir iman ve kararlılıkla gönüllere dokunarak ferahlatmış, Türklüğe ve insanlığa umut olmuştur.
Onlar, bizlerin manevi yol göstericileri,
Karanlığın çöktüğü vakitlerde, kutup yıldızımız olmuşlardır.
Bu erenlerin ulusu, pîri, serçeşmesi
Hoca Ahmet Yesevi’nin halifesi,
Dervişlerin dervişi, gönüllerin sultanı
Hünkar Hacı Bektaş-ı Veli hazretleridir.
Yalnızca Müslümanlar ve Türkler değil
Onun nazarının değdiği farklı inançlardan herkes,
Ondan ve onun irfanından nasiplenmiş ve etkilenmiştir.
Öyle ki yakıp yıkan ordulardan kimisinin bile kalbini fethedip hakikate yöneltmiştir.
Bugün bu toprakları yurt biliyorsak, bunda,
Hünkar’ın hissesi büyüktür.
Hacı Bektaş Veli’nin yaşadığı devir Anadolu’sunda,
Farklı inançlar ve kültürler bir ortadaydı.
Ama istilanın korkusu her yanı sarmıştı.
O, bu aksiliklere karşı,
Ancak birlik berberlik içinde yaşamayla baş edilebileceğine inanmış,
Ve farklılıklara karşı kuşatıcı bir tavrı prensip edinmişti.
Dinî inanışların ve kültürlerin çeşitliliğini bir zenginlik olarak görmüş,
Ve insanların birbirlerine hürmet göstermesi,
Hoşgörülü olması ve birlikte barış içinde yaşamasını öğütlemişti.
Bu yalnızca bir öğüt değil, insan olmanın ve birlikte yaşamanın koşullarını belirleyen bir yol göstericilikti.
İnsanoğlunun huzuru ve dünyanın barışı için ettiği o kelama bugün o kadar gereksinimimiz var ki.
Ne diyor Hünkar;
“Hiçbir milleti ve insanı ayıplamayınız.”
Anadolu’ya ışık olan,
Söz ve gönül mülkünün sultanı olan Hacı Bektaş-ı Veli, karşılıksız sevgi, müsamaha ve saygıyı,
Tüm insanlığın ortak vasfı görmüştür.
O, barış, dostluk ve temel pahalar üzerine oturtulmuş bir sevgi anlayışıyla,
Milletimizin bağlı olduğu ve milletimizi bağlı tutan temel bedeller içinde,
Bugün de yaşamaya devam etmektedir.
Hacı Bektaş-ı Veli, “Mertebe ve makam yoktur, dostun gönlünden başka” diyerek,
İnsan ve dost sevgisinin her türlü makamın üstünde olduğunu belirtmiştir.
Hacı Bektaş Veli gönülleri fethederek,
Anadolu’da insanı beşerden ayırmadan, hor görmeden, ötekileştirmeden,
Birlik, sevgi ve kardeşlik içinde yaşayabilmemin mümkün olduğunu öğretmiştir.
İşte bu yüzden Hünkar’dır.
Bu yüzden büyüktür.
Bu yüzden her birimizin serçeşmesidir.
Bu yüzden, hangi dinden, hangi mezhepten olursa olsun, herkesin hürmetle yad ettiği bir uludur.
Ne keyifli onun yolundan yürüyene.
Ne memnun onun edebiyle terbiye olup, erkanını hayatının aslı kabul edenlere.
Kahrolduğum şey odur ki;
Bugün bizden sökülüp alınmaya çalışılan,
Yol, erkan ve edeptir!
O gönüller sultanının öğrettikleridir.
Bugün kötülüklerini hâkim kılmak isteyenlerin
Susturup yok etmek istedikleri aslında bu inanç ve bu bilgeliktir.
Yolu Hünkar’ın yolu olan
Canlar, erenler, dedeler, gönül dostlarım;
Hünkar Hacı Bektaş’ın öğrettiği ile Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet’in amacı birebirdir.
Çünkü Cumhuriyet, fazilettir.
Kimsesizlerin kimsesidir.
Cumhuriyet, biz olmaktır.
Cumhuriyet, bir olmaktır, iri olmaktır, canlı olmaktır.
Cumhuriyet ise demokrasi ile taçlanır.
Kâmil bir demokrasi, lakin hakların seve seve paylaşılabildiği yerde olur.
Yaşamından mutlu olmayanlar ne kadar azsa,
Demokrasi o ölçüde güçlüdür.
Demokrasinin ayırıcı niteliği, seçim sonucu oluşmuş çoğunluk idaresi değil,
Çoğunluğun iradesine rağmen,
Bireysel, siyasal ve toplumsal hakların teminat altına alınmış olmasıdır.
En başta söyledim, derdiniz derdimdir diye.
Kimsenin bu ocakların ışığını karartmaya,
Ateşini söndürmeye dönük niyetlerine müsaade etmeyiz!
Anadolu’yu irfanıyla sağaltmış bu ocaklara, kimseyi hor baktırmayız, hor gördürmeyiz!
Bunca yıldır devam eden haklı sitemlerin artık bir sonuca varması elzemdir.
Nasihatlerine en çok muhtaç olduğumuz bu lisanların bugün feryat ediyor olması,
Hepimize, bu vatana, Anadolu’ya, örfümüze açılan yaradır.
Devleti yönetim edenlerin hem insanlığa hem de vatandaşlarına karşı vazifesi muhakkaktır.
İnançların sorgulanması, haşa huzurdan, “vardır, yoktur” üzere ahkam kesilmesi,
Hele de Türk’ün varoluşuna böylesine mündemiç bir iman ve irfan haresinin,
Huzursuz ve mutsuz edilmesi kabul edilemez.
Türkiye’de cemevi sıkıntısı artık bir sonuca ermelidir.
Yaşayanın duasına, mevtaların huzuruna yorum yapmak kimseye düşmez.
Türkiye laik bir devletse, o laikliğin gerekleri aşikardır.
Diyanet İşleri Başkanlığı’na düşen de birebir biçimde “diyanet” işlerini koordine etmesidir.
Koordinasyon demek, yönlendirme ve güdüleme, hele had bildirme hiç değildir.
Cumhuriyet’e her daim sadakatla bağlı kalmış,
Bizzat harcını karmış Alevi-Bektaşi ocaklarına yaklaşımını,
İvedilikle gözden geçirmesi gerekir diye Diyanet İşleri Başkanlığı’nı buradan uyarıyorum.
Buradan hareketle,
Aleviliğin, yalnızca folklorik, kültürel bir etkinlikmiş üzere ele alınması da asla kabul edilemez.
İktidar kurumsal düzenlemeler yaparken,
Kaş yapayım derken göz çıkarmaktan,
Yahut laf olsun beri gelsin diye hareket etmekten geri durmalıdır.
Ezcümle, zorla hoşluk olmaz.
Dinde zorlama olmaz.
Kimse, zoru bir mecburilik üzere dayatarak bir yere varamaz.
Asırlardır akan suları ne kurutmaya ne de yolunu kesmeye kimsenin gücü yetmez.
Öyleyse, o sular yatağında rahatça akmalı,
O ocaklar, Anadolu’yu gönlünce aydınlatmalıdır.
Kul Fakır’ın dediği üzere,
“İyiler, yeterliliği güder.
Azgınlar, eğriye masraf.
İşleği, Şimir’den beter,
Ben müminim dese gerek!”
Bizler bilcümle o güzelliği gütmeye devam edeceğiz,
Dilerim daima birlikte, el ele yürüyeceğimiz bu yolda;
Ali üzere bahadır olalım.
Horasan harcımız, hızır yoldaşımız olsun!
Hepinizi sevgi ve hürmetlerimle selamlıyorum.