Murat Çalık sessizliğini bozdu!
İBB’ye yönelik tartışmalı soruşturmada tutuklanan Beylikdüzü Belediye Başkanı Murat Çalık geçmişte lösemi ve lenfoma tedavisi gördü. İki sefer kanser atlatan Çalık’ın analiz sonuçlarına nazaran, tekrar kansere yakalanmanın eşiğinde. İsimli Tıp ikinci hastanede raporunda da hayati tehlikesi bulunan Çalık’ın cezaevinde kalabileceği savı ile görüş verdi.
Çalık hakkında çıkan İsimli Tıp raporu vicdanları yaradı, isyan ettirdi.
Yaklaşık 21 kilo veren ve mama desteği ile ömrünü idame ettirmek zorunda kalan Çalık, sıhhat meseleleri ile ilgili birinci sefer konuştu.
“ADLİ TIP HAYATIMI YOK SAYDI”
Tele1’den Ersin Eroğlu’nun haberine nazaran, Çalık, hastane raporunda açık formda hayati riskinin olmasına karşın İsimli Tıp’ın kararının, insan hayatının tek cümle ile yok saymak olduğunu belirtti.
Çalık yaptığı açıklamada şunları söyledi,
“Benim birinci kanser seyahatim 1999 yılında lösemi teşhisi ile başladı. Hayatımın en şiddetli gayretini verdim ve aylar süren tedavilerin akabinde tekrar hayata tutundum. Fakat bu çaba, bir daha hiç karşılaşmayacağımı umduğum bir gerçeği yaklaşık 10 yıl sonra yine önüme getirdi. Bu sefer farklı bir yerde, lenfoma olarak karşıma çıktı. İkinci kere birebir azim ve inançla savaştım, yeniden kazandım.
Bugün ise, cezaevinde sıhhat şartlarının ağır tesiri altında, üçüncü defa bir hayat uğraşı veriyorum. İzmir Katip Çelebi Üniversitesi’nin raporlarında açıkça ‘nüks riski, enfeksiyon riski, önemli kilo kaybı ve sepsis – hayati tehlike oluşturur’ denmesine rağmen, Adli Tıp Kurumu hiçbir tetkik yapmadan ‘nüks etmez’ diyerek insan hayatını bir cümleyle yok saydı. Bu sadece benim değil, devletin hukuk ve sıhhat sisteminin imtihanıdır.
“78 YAŞINDAKİ ANNEM ÇARESİZLİK İÇNDE BANA BAKIYORDU”
İzmir Kent Hastanesi’nde tutuklu koğuşunda yatarken, bir akşam pencereden annemi gördüm. 78 yaşındaki annem çaresizlik içinde bana bakıyordu. O an, 1999’da birinci kanser teşhisi aldığım gün acilde annemin yüzündeki kaygı ve çaresizlik gözlerimin önüne geldi. Bir annenin gözlerindeki acı, aslında toplumun vicdanının acısıdır. Devlet, annelerin gözyaşını dindirmek için vardır; onları büyütmek için değil.
“İMTİYAZ İSTEMİYORUM”
Her gün kan bedellerim düşüyor, kilo kaybediyorum. Olağanda 4.000-10.000 olması gereken beyaz kan hücrelerim hayati hudutların altında. Lökopeni, nötropeni ve malnütrisyon yaşıyorum. Yani bedenim hastalıklara açık halde. Böbreklerim iflas etmesin diye su içiyorum ancak suyu sırf terle kaybediyorum. Bugün mama desteği ile ayakta durmaya çalışıyorum. Bunu kimseye sitem için söylemiyorum; sırf devletin bana tanıdığı en temel hakkı, ömür hakkını savunuyorum. Ben kimseden imtiyaz istemiyorum. Sadece hukukun, devletin, vicdanın var olduğunu görmek istiyorum. Bir insanın hayatı, bir rapordaki tek cümleye indirgenemez. Bu problem sadece şahsi bir dava değil, adalet ve vicdanın davasıdır. Devlet, vatandaşının ömür hakkını koruduğu sürece güçlüdür. Bugün verdiğim gayret, sırf kendi hayatım için değil, bu ülkenin adaletine olan inanç içindir.”
